Γενοκτονία των Αρμενίων 24 Απριλίου 1915 - «Η πάλη της ανθρωπότητας κατά οιασδήποτε επιβουλής είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης».

Οι Αρμένιοι Χριστιανοί ήταν μία από τις σημαντικότερες εθνότητες και θρησκευτικές μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος λαός, με εμπορική δεινότητα και πλούσιες παραδόσεις, οι Αρμένιοι διακρίνονταν, επιπλέον και από ανυπότακτο πνεύμα. Επίσης ζούσαν ειρηνικά στην περιοχή του Καυκάσου για περισσότερα από 3.000 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, η Αρμενία άρχισε να αφομοιώνεται από την πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η γενοκτονία των Αρμενίων κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένα από τα μεγάλα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που παραμένουν ατιμώρητα.

Το 1914 οι Τούρκοι μπήκαν στον Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας με την Συμμαχία του Άξονα. Ταυτόχρονα, οι οθωμανικές θρησκευτικές αρχές δήλωσαν τζιχάντ, ή ιερό πόλεμο εναντίον όλων των χριστιανών, εκτός από τους συμμάχους τους. Με τη σύλληψη των Αρμενίων διανοούμενων στην Κων/λη στις 24 Απριλίου 1915, που συνήθως αναφέρεται ως η αρχή της Γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι σαφές ότι τα κατασταλτικά μέτρα, μαζί και οι σφαγές, που έγιναν εναντίον των Αρμενίων, των Σύριων και των Ελλήνων της αυτοκρατορίας πριν από αυτή την ημερομηνία κλιμακώθηκαν έντονα και γρήγορα. Η ημέρα αυτή έμεινε γνωστή ως ¨Κόκκινη Κυριακή¨

Αρχίζοντας από τον Απρίλιο του 1915, οι ηγέτες της αμερικάνικης κοινότητας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, μερικοί παραπέμφθηκαν σε δίκη και οι πιο πολλοί σκοτώθηκαν. (Είναι αξιοσημείωτο ότι το 1921, οι Κεμαλικοί χρησιμοποιούσαν με παρόμοιο τρόπο τα ανεξάρτητα δικαστήρια για να κατηγορήσουν τους Έλληνες- Πόντιους, να απαγορεύσουν οποιαδήποτε νομική υπεράσπιση και να τους επιβάλλουν όσο το δυνατόν πιο αυστηρές ποινές). Οι Αρμένιοι που βρίσκονταν σε στρατεύσιμη ηλικία αφοπλίστηκαν, στρατολογήθηκαν για τα τάγματα εργασίας όπου ή δούλευαν μέχρι θανάτου ή σκοτώνονταν. Ο πληθυσμός που παρέμενε ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει τα σπίτια του, τα περισσότερα από τα υπάρχοντα του και να πάρει το δρόμο της εξορίας που αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε μαζικούς θανάτους, όπως φόνος, πείνα και ασθένειες. Σε αρχικό στάδιο, εκείνοι που, εκούσια, εξισλαμίστηκαν γλίτωσαν. Επιπρόσθετα, πολλές γυναίκες και παιδιά βρέθηκαν να ζουν ως σκλάβοι ή παλλακίδες σε μουσουλμανικά σπίτια. Για παν ενδεχόμενο, αναγκάστηκαν να κρύψουν την αληθινή τους ταυτότητα και καταγράφηκαν οριστικά ως Τούρκοι. Τέλος, μέχρι την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923, ξεριζώθηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο Αρμένιοι από την πατρίδα τους στην οποία είχαν δημιουργήσει ένα πολιτισμό τουλάχιστον 3000 ετών και σκορπίστηκαν σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920, όταν οι σφαγές και ο εκτοπισμός ολοκληρώθηκαν, 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι της Τουρκίας ήταν νεκροί και πολλοί περισσότεροι απομακρύνθηκαν βίαια από τη χώρα. Σήμερα, οι περισσότεροι ιστορικοί αποκαλούν το συμβάν γενοκτονία, μια προμελετημένη και συστηματική εκστρατεία για την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού.

Τη γενοκτονία των Αρμενίων θα αναγνωρίσουν τα εξής κράτη: Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα. Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία, Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων) ,Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αρμενία, Αυστρία (μαζί με των Ελλήνων και των Ασσυρίων) ,Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Βραζιλία, Βουλγαρία, Λιβύη, Λουξεμβούργο, Παραγουάη, Πορτογαλία.

Ωστόσο, σήμερα κάποιοι που υποστηρίζουν ότι η εξόντωση του 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων το 1915 δεν ήταν γενοκτονία. Παρόλο που το 1948 ο ΟΗΕ υιοθέτησε τη συνθήκη για τη γενοκτονία περιγράφοντας την και παρόλο που υπήρξε ψήφισμα του οργανισμού το 1968 και το απαράγραπτο των δικαιωμάτων νομικών ενεργειών εκ μέρους των θυμάτων.

Βέβαια η τούρκικη πλευρά παρουσιάζει σαν ιστορική αλήθεια το αντίστροφο. Ότι δηλαδή το έγκλημα της γενοκτονίας διέπραξαν οι Αρμένιοι εναντίον των Τούρκων. Δυστυχώς για αυτούς οι ποικίλες μαρτυρίες από κείνη την εποχή δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για αυτό το έγκλημα που διαπράχθηκε κατά της ανθρωπότητας.

Με αφορμή λοιπόν στα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ουκρανία θα θυμίσουμε τα λόγια του Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα «Η πάλη της ανθρωπότητας κατά οιασδήποτε επιβουλής είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης». Έτσι η πολιτισμένη ανθρωπότητα έχει Χρέος να αγωνιστεί ενάντια στα ιστορικά εγκλήματα μην επιτρέποντας αυτά να ξεχαστούν και να καταδικάσει τους σύγχρονους αρνητές των ειδεχθών αυτών εγκλημάτων.